Ken je dat gevoel, dat je je na een flinke griep eindelijk weer een beetje jezelf gaat voelen? Of dat je na een ellendige periode voelt hoe de energie langzaam weer terugkomt? Kun je die opluchting, die positieve energie, nog voelen als je eraan terugdenkt?
Laatst sprak ik iemand die herstelde na een operatie. Ging goed, iedere dag een stapje vooruit. Ik moest toen denken aan mijn eigen operatie, best een prettige ervaring. Niet alleen omdat ik eindelijk wat serieuze zorg kreeg, maar ook om eens te merken wat een (beetje) stijgende lijn met je doet.
Je kunt er vreselijk aan toe zijn, zwaargewond of ziek op de IC liggen, maar als je toch weer vooruitgang bemerkt, geeft dat mentale kracht. Het dal kan diep zijn en de weg kan lang zijn, maar met perspectief kom je toch een heel eind.
Dat perspectief missen veel chronisch zieken. We zouden ook zó graag revalideren, knokken, vechten, de stappen vooruit vieren. Maar voor veel mensen is die weg er niet. Wachten moeten we, en op wat, weet niemand. Soms kijken we na een lange tijd terug en zien we met wat creativiteit een kleine vooruitgang, al mogen veel mensen eerder blij zijn als het niet achteruit is gegaan.
Uitzichtloosheid is pittig. Je kunt je niet vastklampen aan 6 weken gips, of een tijdje niet mogen inspannen voor herstel. Nooit komt de opluchting zoals na een longontsteking of na een lockdown vanwege een pandemie. Het oude normaal is niet meer. Je moet toekijken hoe mensen na een moeilijke periode opkrabbelen, terwijl jouw leven moeilijk blijft. Je hoort lotgenoten eindelijk sprongen maken door een medicijn, dat jij weer niet verdraagt. Je hoort andere mensen vertellen over wonderen in therapie, terwijl dit bij jou ook niets uithaalde…
Als je ooit zelf weer opluchting ervaart omdat je opknapt, omdat het leven weer een beetje normaal wordt, denk dan nog eens aan al die mensen die chronisch of progressief ziek zijn. Mensen die ook snakken naar een stijgende lijn, maar die alleen maar kunnen balanceren op de lijn tussen rouw en hoop, met ergens het besef dat het misschien nooit meer anders wordt.
Realiseer je dat een stijgende lijn absoluut geen vanzelfsprekendheid is, maar een grote zegen.
Reactie plaatsen
Reacties