Droom jij ook weleens van verre reizen of het inrichten van je droomhuis, of misschien wel van een relatie met een fictief karakter? Veel mensen die invaliderend ziek zijn, beginnen in meer of mindere mate te fantaseren. Het helpt om even te kunnen vluchten uit de pijnlijke realiteit, waar je op een andere manier nauwelijks meer aan kunt ontsnappen. Normaal zou je op moeilijke momenten misschien afleiding zoeken: sociale contacten, sporten, naar buiten gaan… een boek, tv of socials kunnen ook wat afleiding geven, maar ook dat is niet voor iedereen te doen. Wat overblijft is een vlucht in een fantasiewereld, als dat nog wél lukt.

Af en toe stellen wij één van onze teamleden voor op onze website en social media. Deze week legt Gerda uit wat ze doet bij BK en wat haar motiveert: “Ik ben als psychosociaal therapeut werkzaam bij BK en daarnaast al meer dan 17 jaar werkzaam bij een andere organisatie voor psychosociale hulp met een grote diversiteit aan hulpvragen zoals angsten, identiteitsproblematiek, relatietherapie, en burn-out klachten. Door de jaren heen heb ik me, mede door persoonlijke ervaringen en mijn achtergrond, verder gespecialiseerd in trauma, rouw en verlieservaringen. 

Onlangs deelde ik een interview over Begrepen Klachten. Toen zei iemand: ik wou dat ik ook zo’n inspirerend verhaal te vertellen had. Oh jee, dacht ik, ik ben nu ook zo’n inspirerend verhaal geworden, van iemand die ziek was en dat er toch iets moois uit ontstond. We lezen dat graag. De tegenslag die omgezet wordt in iets goeds. Mensen die ondanks alles positief blijven. Ook goed om deze verhalen te delen, denk ik, maar soms is dat positieve ook wel bloedirritant.Want er zijn er dus heel veel mensen die niet zo’n verhaal hebben. Mensen die denken: ik heb alleen een rotverhaal, een niet-inspirerend verhaal van geen zorg, van iedere dag strijd, van alles proberen, maar niet beter worden. Wat zouden deze mensen graag kunnen zeggen dat er een positieve draai kwam in het verhaal. Maar die kwam dus vaak niet.

De komende weken zullen wij regelmatig één van onze medewerkers uitlichten. Deze week legt Susanne uit wat ze doet bij BK en wat haar motiveert:

'Zalig zijn zij die blijven', zeg ik weleens gekscherend. Maar het is wel zo. Vrienden die blijven als het slecht gaat, ze zijn schaars, maar zó waardevol. Veel zieken herkennen wel dat mensen zijn afgehaakt. Mensen snappen je ziekte niet, ze kunnen zich geen voorstelling maken van hoe het is. Ze weten niet wat ze moeten zeggen, zijn te druk, voelen zich machteloos of ongemakkelijk. Op den duur blijven ze maar helemaal weg.Het is ook lastig. Wat moet je zeggen? Misschien mis je ook gewoon jullie oude leventje, misschien is het te confronterend. Misschien laat je je eigen emoties ook niet toe, wat moet je dan in vredesnaam met die van een ander?Veel mensen (ook zorgverleners) zeggen graag iets opbeurends als je het moeilijk hebt. “Kijk naar wat je wel hebt, er zijn ergere dingen, het komt goed.” Maar, het komt niet altijd (zomaar) goed. Mensen zijn dan bang je de put in te praten, maar wat ze niet zien: je zit al in de put. Misschien niet altijd, soms klim je er met je laatste krachten weer uit. Maar soms lukt dat niet, dat is een heel logisch gevolg van invaliderend ziekzijn. Dan is het zo fijn als iemand kan zeggen: "ik zie je. Ik kom even bij je in die put zitten. Laat me een beetje van je ellende dragen, zodat het voor jou iets dragelijker wordt."

De komende weken zullen wij regelmatig één van onze vrijwilligers uitlichten. Deze week legt Kirstie uit wat ze doet bij BK en wat haar motiveert:Kirstie: “Ik ben nu ongeveer een jaar betrokken bij Begrepen Klachten. In eerste instantie dacht ik mee over medische kwesties, ik ben namelijk opgeleid als arts. De afgelopen periode zijn mijn taken steeds verder uitgebreid. Mijn verantwoordelijkheid is nu om overzicht te houden over alles wat er bij BK gebeurt. Ik denk mee over de toekomst, let op hoe het met iedereen gaat en stuur ook een aantal vrijwilligers aan. Een belangrijk onderwerp dat nu speelt is fondsenwerving, daar heb ik samen met een aantal vrijwilligers mijn tanden in gezet.Door mijn chronische ziekte ben ik erachter gekomen dat het hard werken is om patiënt te zijn. Ik heb in mijn proces heel vaak gedacht ‘het is dat ik de weg weet, doordat ik ook arts ben, maar anders zou ik helemaal kopje onder zijn gegaan’. En dan nog heb ik regelmatig huilend buiten bij de huisarts of het ziekenhuis gestaan, omdat ik me zo machteloos en niet gezien voelde. Dit soort ervaringen hebben ervoor gezorgd dat ik andere patiënten wil helpen hun weg te vinden.