Misschien kennen jullie Annelies Gramsma wel van social media of haar leuke boek: ‘Ziek, zwak en prikkelig’. Ze is even gestopt met sociaal media, maar wij vinden het leuk dat we toch een mooi nieuw stukje van haar mogen delen. Heel herkenbaar ook weer!
Voldoening. Weet je nog? Dat gevoel dat je hebt als je met het zweet op je rug en beginnende blaren op je hielen de bergtop bereikt en het immense uitzicht zich rondom je ontvouwt. Als je met anderen lang en hard gewerkt hebt aan een project waar je al je kennis en kunde in hebt gestort en het eindelijk af is, net voor de deadline, en je opgelucht en voldaan de boel afsluit omdat je weet dat je goed werk hebt geleverd. Als je met lamme armen de laatste doos in een verhuiswagen tilt of het laatste hoekje van de laatste muur verft en je op stramme knieën overeind komt om de metamorfose om je heen te bewonderen.
Of in het klein: voldoening omdat de afwas gedaan is en het huis weer aan kant. Omdat je gesport hebt of een cursus afgerond. Voldoening: het is iets dat chronisch mist in het bestaan van ernstig chronisch zieken. Ik mis het zelf vrijwel dagelijks – en ik heb het zo hard nodig.
Als ik nergens toe in staat ben, ontbreekt voldoening volledig en krijg ik de pijn van het gemis ervan uitbetaald in spanning.
Op menig moment waarop ik wél voldoening zou willen voelen, vind ik dat wat ik gedaan heb te klein om er gelukkig van te worden. Noem me misschien een verwende snob, maar ik voel weinig voldoening na een wandeling van minuscule proporties. Of na een halve afwas. Ik zie het stof nog boven het schone aanrecht aan de planken hangen, en ik kan het niet helpen: ik blijf toch altijd verder willen lopen. Verder, ruiger, stoerder, levender!
En maar al te vaak voel ik voldoening ook niet omdat ik iets heel anders voel na gedane arbeid: dodelijke vermoeidheid, totale overprikkeling, ziekte of pijn. Voel de vloek van het teveel en voldoening is ver te zoeken.
Voldoening, o zegening van het mensdom, ik snak ernaar als naar een druppel water op een droge tong. Ik verlang ernaar, ik droom ervan en ik blijf erop hopen. Gewoon omdat ik, onder alle lagen ziek, nog altijd gewoon een mens ben.
En toen vond ik het zomaar toch: voldoening, door het schrijven van deze tekst. Zie je wel, het kan. Houd moed, houd hoop. Het kan.
- Annelies
Reactie plaatsen
Reacties