Voor veel chronisch zieken is kerst lang niet altijd feest. Er zijn mensen die hun kerst in bed doorbrengen, in een donkere kamer. Een dag als alle anderen, alleen met een extra besef dat het anders had moeten zijn. Er zijn mensen die met verdriet terugkijken op afgelopen jaar en met zorg vooruitkijken, omdat er zo weinig perspectief is. Er zijn mensen met financiële zorgen. Er zijn mensen die door Covid genoodzaakt zijn om de gezelligheid aan zich voorbij te laten gaan. Er zijn mensen die eenzaam zijn, die de vrienden en familie missen die ze sinds hun ziekte zijn verloren. Of mensen die samen zijn met anderen, maar zich toch eenzaam voelen en moeten dealen met onbegrip. Mensen die voelen dat ze tekortschieten naar hun kinderen of andere familie. Mensen die een gezin missen of die andere dromen en verlangens hebben die niet in vervulling zijn gegaan.
Er zijn mensen die nog wel iets van kerst kunnen meemaken, maar alles moeten aanpassen omdat ze nauwelijks energie hebben. Mensen die glimlachen, met daaronder pijn die niemand ziet. Mensen die nauwelijks eten of prikkels meer verdragen, en daarom een sobere kerst moeten vieren. Mensen die aan het kerstdiner plaatsnemen, maar daar later de tol voor betalen. Mensen die maar een klein deel van het feest kunnen meemaken en vanuit hun bed horen hoe het feest zonder hen verdergaat. Mensen die willen blijven hopen op beter, maar soms nauwelijks meer durven. Mensen die er toch weer iets leuks van weten te maken, maar eigenlijk al lang moegestreden zijn.
Een liefdevolle groet aan alle mensen die in stilte strijden, zelfs als het Kerst is. Weet dat je niet alleen bent ❤️
Wil je ons steunen? Meer informatie vind je hier.
Reactie plaatsen
Reacties