Droom jij ook weleens van verre reizen of het inrichten van je droomhuis, of misschien wel van een relatie met een fictief karakter? Veel mensen die invaliderend ziek zijn, beginnen in meer of mindere mate te fantaseren. Het helpt om even te kunnen vluchten uit de pijnlijke realiteit, waar je op een andere manier nauwelijks meer aan kunt ontsnappen. Normaal zou je op moeilijke momenten misschien afleiding zoeken: sociale contacten, sporten, naar buiten gaan… een boek, tv of socials kunnen ook wat afleiding geven, maar ook dat is niet voor iedereen te doen. Wat overblijft is een vlucht in een fantasiewereld, als dat nog wél lukt.
Zelf was ik als kind al fantasierijk, maar ik ben meer gaan dagdromen toen ik hele dagen in bed doorbracht. Ik bedacht de choreografie van dansen die ik niet meer kon dansen. Ik droomde van een groot landhuis waar ik lotgenoten zou gaan helpen, met een kliniek en ruimte voor zorgvakantie en woonzorg. Nu mijn droom door BK al een stukje realiteit is, denk ik in bed na over de (iets realistischere) uitwerking van allerlei werkdingen. En om ook even wat anders aan mijn hoofd te hebben, bedenk ik graag films en series. Ik bedenk een verhaal en in m’n hoofd werk ik alle scenes uit. Met acteurs, decor, dialogen, tot aan de kleinste details. Heerlijk!
Fantaseren kan dus een mooie tegenhanger zijn van piekeren, waarbij je juist in zorgen blijft hangen. Nu zoek je een positieve wereld op. Toch kan dit handige coping mechanisme ook wel doorschieten in ‘maladaptief dagdromen’ Hierbij zink je te ver in je fantasie en kan het voorkomen dat je moeite hebt terug te keren naar de realiteit. Het wordt dan moeilijker je te richten op herstel, op taken, op relaties in de echte wereld. De realiteit kan ook extra hard voelen na het dagdromen over een mooi leven.
Soms vinden mensen het maar gek van zichzelf, dat ze fantaseren. Het voelt misschien zelfs een beetje kinderachtig om dingen te bedenken die in het echte leven nooit haalbaar zouden zijn. Maar het is niet gek dat je zo’n uitvlucht nodig hebt. Laten we maar trots zijn op ons creatieve brein dat alles probeert om het leven nog een beetje dragelijk te maken.
Ah, ik moet weer stoppen, Netflix belt ;)
- Marlies
Reactie plaatsen
Reacties