Het is natuurlijk zo, je moet goed aan jezelf denken en je moet doen wat goed voor je is. Maar wat is goed? Als iets zowel mentaal als fysiek veel energie kost en weinig oplevert, is dat een stuk makkelijker. Maar wat als het in je hoofd energie oplevert, maar het lichamelijk te veel kost? Wat als je ergens positieve energie van krijgt, maar er wel overprikkeld en leeg van raakt? Wat als je lijf rust nodig heeft, maar de rust juist onrust geeft? Gelukkig konden we uiteindelijk toch doorgaan met de praktijk en kunnen we binnenkort weer meer patiënten zien!
Toen ik moest stoppen met de praktijk werd het verschillende keren tegen me gezegd: je moet eerst aan jezelf denken, je moet doen wat voor jou goed voelt. Daar hebben ze gelijk in natuurlijk. Maar wat goed voelt is werk waar ik voldoening van krijg, de leuke contacten, de uitdaging, de tevreden patiënten. Mijn lijf wil het tegenovergestelde, als ik daarnaar luister wil ik vooral rust en platliggen. Daarom zoek ik maar naar een soort balans. Een balans tussen activiteit en rust, tussen inspanning en ontspanning, tussen wat mijn hoofd wil en wat mijn lijf nodig heeft. Gelukkig konden we uiteindelijk toch doorgaan met de praktijk en kunnen we binnenkort weer meer patiënten zien!
Je leert veel als je langdurig ziek bent, tegen wil en dank. Je leert hoe je je energie verdeelt, hoe je je grenzen bewaakt en welke keuzes voor jou het beste uitpakken. En toch blijft het moeilijk. Altijd maar weer verstandig moeten zijn, jezelf afremmen, steeds moeten constateren dat zelfs de meest leuke en waardevolle dingen energie kosten. Andere mensen zien vaak niet hoeveel een keuze voor jezelf je kost, hoe pijnlijk die keuze is, omdat je weet dat je tegelijk ook tegen jezelf kiest.
~ Marlies
Reactie plaatsen
Reacties